Milliyet'ten Yenilik

Milliyet'in fotogaleri adı altında verdiği haberleri biliyorsunuz zaten, ama artık olayı aşmışlar. Şimdi anasayfada şöyle bir haber var:İlgi çekiyor tabii, tıklıyoruz. Gittiğimiz yer o meşhur "Fotogaleri" sayfaları. Ama orada Milliyet, içtiğimiz içeceği ekrana püskürtmemize yol açıyor: Resmin büyük hali için üzerine tıklarsanız iki şey fark edeceksiniz (eğer link aynıysa o sayfaya şuradan da gidebilirsiniz). İlki üstteki kocaman "penis büyütme" reklamı. Tabii, oğlunuzun elinden sevgilisini çalacaksanız büyük bir penise ihtiyacınız var. Uygun bir reklam, geçtik. Benim daha çok ilgimi çeken ise haberin etiketi: Seksi. Yahu tamam, "seksi" diye bir fotogaleri etiketi olabilir, tamam, Milliyet'in sayfasına "hit" almak için yaptığı numaraları, attığı taklaları bilmeyen yok da; bu haberin nesi "seksi" birader? Milliyet çıtayı yükseltiyor, bakalım kaptan değiştiren Hürriyet yetişebilecek mi bu üstün başarıya?

Onyılın Zartı Zurtu

Yazarlar buraya edit yaparak eklesinler isterlerse, ben başlatıyorum çılgınlığı. (Hiçbiri tercih sırası değildir bu arada, "x'i ilk sıraya koymuşun ama y 8. olur mu?" falan demeyin.)

Onyılın en iyi on albümü:

1. Radiohead - Kid A/Amnesiac (Thom Yorke da bu ikisini bir albüm olarak görür zaten, ayrıca buradan Kid A'i yüceltip Amnesiac'ı beğenmeyen "kritik"lere de tekrar "selam"larımı yolluyorum.)

2. Radiohead - In Rainbows

3. Tool - Lateralus

4. Queens of the Stone Age - Songs for the Deaf

5. Alice in Chains - Black Gives Way to Blue

6. Gogol Bordello - Gypsy Punks: Underdog World Strike

7. The Roots - Game Theory

8. Gorillaz - Demon Days

9. Portishead - Third

10. Muse - Origin of Symmetry (son iyi işleri)

Mansiyon: Jay Z - The Blueprint, White Stripes - Elephant, Radiohead - Hail to the Thief

Kriter: Kendini tekrar tekrar dinlettiricilik ve önyargı yıkıcılık.

Onyılın en iyi on filmi:

1. Memento

2. Cidade de Deus

3. Le fabuleux destin d'Amelie Poulain

4. Requiem for a Dream

5. El laberinto del Fauno

6. The Bourne Trilogy

7. Oldboy

8. Snatch

9. Amores Perros

10. Finding Nemo

Mansiyon: Eternal Sunshine of the Spotless Mind, The Prestige, Donnie Darko

Kriter: "Kaç defa izledim, şimdi açıp bir daha izler miyim?" sorusunun cevabı. (Bu sebepten gül gibi The Dark Knight gitti yahu)

Onyılın en iyi on TV dizisi:

1. Lost

2. Dexter

3. Breaking Bad

4. Mad Men

5. The Office

6. Arrested Development

7. 30 Rock

8. Family Guy

9. Curb Your Enthusiasm

10. It's Always Sunny in Philadelphia

Mansiyon: Futurama, The Sopranos (daha bitmedi), The Wire (daha bitmedi), House (sezon ortaları tempo düşüyor), Six Feet Under (daha bitmedi)

Kriter: Başladı mı bırakamama, kalitenin sürdürülebilirliği/sürdürülmüşlüğü. (Prison Break, Scrubs ve Weeds bu son sebepten elenmekteler.)

Özel Ödül: Dizi olmadıkları için, ama bu post'ta değinilmeleri şart olduğu için; The Daily Show with Jon Stewart ve The Colbert Report.

Onyılın en iyi on kitabı (Önemli not: On kitabın onunu okumadım, biraz "bir arkadaşım" muhabbeti, biraz kitaplardan okuduğum "alıntılar", biraz röportajlar da geçerli bu listenin oluşumunda o yüzden. Bu konuda en kalifiye olmayacak adamlardan biriyimdir herhalde blog'daki. Okuduklarımdan on tane seçecek kadar "listeye girecek kalifikasyona sahip" kitap okumamışımdır zaten son 10 yılda, seçsem hepsi Türk yakın politika tarihi olur o yüzden. Vonnegut ile Wallace dışında bu döngüyü kırabilen olmuyor pek, olanların da birkaçı aşağıda. Infinite Jest hala daha bitecek...):

1. Consider the Lobster - David Foster Wallace

2. A Man Without a Country - Kurt Vonnegut

3. Persepolis - Marjane Satrapi

4. The God Delusion - Richard Dawkins

5. Freakonomics - Steven Levitt & Stephen Dubner

6. The Kite Runner - Khaled Hosseini

7. Everything is Illuminated - Jonathan Safran Foer

8. Fast Food Nation - Eric Schlosser

9. Peeling the Onion - Günter Grass

10. The Tipping Point - Malcolm Gladwell

Istenmeyen Fuzeler

Bu yaziyi kiz arkadasimla birlikte Russia Profile icin yazdik. Asli burada.

December 29, 2009 Unwelcomed Missiles By Feryaz Ocakli and Yelena Biberman Special to Russia Profile

Washington May Have Compromised with Moscow over the MDS in Czech Republic and Poland, but Russia Is Not Fully Backing an Alternative MDS in Turkey In the latest chapter of the U.S. missile defense system (MDS) saga, Turkey has rejected U.S. President Barack Obama’s proposal to deploy missile shield elements on its soil for fear of Russian retaliation. The twist is that it was Russian President Vladimir Putin who, back in June 2007, suggested Turkey as an alternative site for MDS interceptors. It is unclear whether Russia serves as an excuse or the real reason for Turkey’s reluctance to get into the MDS business. In other words, it is unclear who is wagging Washington: Moscow or Ankara? The answer is – both. This is not the first time Ankara is involved in a missile dispute between Washington and Moscow. The escalation of events that ultimately led to the 1962 Cuban Missile Crisis began in Turkey. Missiles stationed there boosted American nuclear capabilities at the expense of the Soviet Union. Only when Moscow responded in kind by attempting to install its own nuclear missiles in Cuba did Washington agree to dismantle its arsenal in Turkey. The George W. Bush administration proposed to install the MDS in Poland and the Czech Republic in 2007. The White House declared that the missile defense system would help to counter a possible Iranian missile threat. The Kremlin responded by signaling that it would station short-range Iskander missiles in Kaliningrad, a Russian exclave bordering Poland, and accused the White House of using Cold War tactics against a rejuvenating Russia. Putin hinted at Turkey, Iraq, and Israel as potential, non-threatening locations for the defense system instead of Russia’s western border with the European Union. When the Obama administration decided to drop Warsaw and Prague off the agenda, Washington returned to Ankara. Obama first voiced the possibility of installing the MDS in Turkey during Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdogan’s visit to Washington on December 7. Turkish daily Milliyet soon quoted a Turkish military source claiming: “both Russia and Iran [would] perceive that as a threat.” Several days before Erdogan’s Washington trip, Russia’s ambassador to Ankara Vladimir Ivanovskiy told Turkish daily Aksam that Russia would approve of an MDS in Turkey if Turkey, the United States and Russia act as “partners” to the project. Why, then, is Ankara turning down Washington’s request? The first plausible explanation for Turkey’s puzzling behavior is that it is an attempt to please Russia by helping it get a larger role in the missile defense project. After all, Russia is Turkey’s largest trading partner, and Turkey depends on Russia for 65 percent of its natural gas and 40 percent of its oil imports. There are some signs that the United States is at least considering bringing Russia into the project, at least as long as Iran remains the bigger threat. NATO’s new Secretary General Anders Fogh Rasmussen called for “linking the United States, NATO and Russia missile defense systems at an appropriate time.” Associated Press reported Russian envoy Dmitry Rogozin responding by calling cooperation with Russia “not a matter of choice but of necessity.” The second explanation lies in Turkey’s recent shift in foreign policy. Since the Turkish Parliament rejected the Bush administration’s plan to open a northern front in the invasion of Iraq in 2003, Turkey has increasingly asserted itself as a diplomatic force in the Middle East, Eastern Europe, and the Southern Caucasus. Ankara has turned to a policy of “zero problems” with its neighbors. Surrounded by countries historically seen as rivals at best, Turkey has traditionally oriented itself towards the United States and Western Europe at the expense of closer relations with its neighbors. Still, Turkey’s recent shift in foreign policy should not be confused with a turn away from “the West.” Ankara misses no opportunity to reassert its intentions to join the European Union, and to remain a “strategic partner” to the United States, even when the latter seems less than enthusiastic to establish the relationship as such. Turkey’s new foreign minister, Ahmet Davutoglu, symbolizes the shift in policy orientation. As a chief advisor to the prime minister before his new appointment, he is credited with masterminding Turkey’s shift toward the “zero problems with neighbors” approach. Ankara’s unwillingness to accept Washington’s missiles on Turkish soil reflects Turkey’s new foreign policy line. While striving to maintain its close strategic ties with the United States, Turkey is also juggling newly improved relations with Moscow and Tehran. Iran is Turkey’s second biggest supplier of gas and oil, after Russia, and trade between the two countries is steadily increasing. Ankara is also taking a cautious approach toward Iran’s nuclear program, frequently voicing its disapproval of sanctions against Tehran. Moreover, Ankara is concerned about becoming a front against Iran. Installation of an American MDS in Turkey would inherently be perceived as an offensive move by Tehran, and Turkey wants to avoid becoming a target for Iranian missiles – a possible byproduct of a defense system intended to improve security against this threat. On the other hand, Turkey is considering acquiring its own MDS from either the United States, Russia, or China. The details of this purchase have yet to be worked out. As the issue stands today, Turkey will not want to take part in a future standoff between neither Washington and Tehran nor Washington and Moscow. The United States would therefore find it difficult to compel Turkey to redefine its foreign policy in a way that would directly compromise Ankara’s relations with its neighbors and, especially, Russia. Feryaz Ocakli is a doctoral candidate at Brown University specializing in Turkish politics. Yelena Biberman is a doctoral candidate at Brown University specializing in post-Soviet politics.

Kedidir Kedi

Diyarbakır 3. Ağır Ceza Mahkemesi'ne ulaşan ve Genelkurmay Başkanı namına Ceza Hukuk İşleri Şube Müdürü Hakim Albay Orhan Önder imzalı yazıda, “Genelkurmay Başkanlığı bünyesinde kurulmuş (JİTEM) adında herhangi bir birim mevcut değildir” denildi.

Haberi Hürriyet Gazetesi'nde okudum. Alta Ali Bayar adlı okuyucu yorum olarak eklemiş:

Bu kadar da yalan olmaz ben d.bakırda askerlik yaparken 5 katlı alAy binasının 2. ve 3 katlarında hep jitem büroları vardı g.k kimden neyi saklıyor bizi kimler koruyor yazık.

Bence bu adamın kimliği tespit edilip "halkı askerlikten soğutma" suçundan içeriye alınmalı.

RTÜK Strikes Back!

RTÜK personelinin cinsel açıdan sıkıntılı bir dönem yaşayan kişilerden oluştuğuna dair izlenimlerimizi daha önce şu post'ta paylaşmıştık. Kendilerini Türk sevişme adet ve kültürlerini denetmek kesmemiş olacak ki, bu sefer Amerikan dizilerine el atmışlar.

Haber burada. Tam olarak şöyle denmiş:

"8 Eylül 2009 tarihinde saat 20.00'de yayınlanan dizide gençlerin sevişme, öpüşme sahneleri senaryonun gerektirmediği kadar abartılı bir şekilde verilmektedir... Nip/Tuck'ta cinsel ilişki sahnelerinde çiftler çıplak bir halde sevişirken ekrana getirilmektedir"

Senaryo ne kadar öpüşme ve sevişme gerektirir bilmiyorum ama bizzat Amerika'da sevişmiş biri olarak şu kadarını söyleyeyim: O dizidekiler az bile. Buradaki ahlaksızların yaptığını insan insana yapmaz. Çok sevişiyorlar, hem de sevişirken çıplaklar! Çıplak sevişilir mi yahu?

Bence Türkiye 1970'lere geri dönmeli. Çiftler öpüşecek gibi olur olmaz hemen mozaikleşmeliler, sonra da kız hamile kalmalı. Herkes bu konuda bilgilenir, malum ilam edilirse Haydar Dümen gibiler işsiz kalır. Alın verin ekonomiye can verin. Evet.

Günah!

Milliyet, tabloid gazete olma yolunda büyük bir adım daha attı.

Haberi ilgi çekici kılmak için provokatif, haber metni ile alakası olmayan başlıklar atmanın bu hedefe ulaşmada yeterli olmayacağının farkında olan Milliyet Gazetesi, şu mozaikli resmi kullanmaktan imtina etmedi:

Böylece bilinçaltlarına "Lale Mansur suçlu, utanılacak bir eylem yapmış" mesajı da gönderen Milliyet, bir kez daha provokasyon görevini saçmalıkla yerine getirdiği için Türkiye basınının önderi olmaya devam etti. En büyük rakibi Hürriyet'ten acele cevap kestane kebap bekliyoruz.

Kurt Kapanisi

Bu yaziyi Foreign Policy in Focus icin yazdim. Asli burda.

The Kurdish Closing

By Feryaz Ocakli, December 22, 2009

Turkey's constitutional court banned the country's only pro-Kurdish party on December 11. Likely to result in an increased number of ethnic conflicts across the country, the decision is both typical and paradoxical.

The ban is typical because the Turkish government is notorious for outlawing political parties. In fact, it's banned more parties than any other democratic state. The move is paradoxical because it comes at a time when the government proposed to expand Kurdish political rights in a gambit known as the "Kurdish opening."

The Democratic Society Party (DTP) represented the legal wing of the Kurdish political movement. Its close cousin, the Kurdish Workers Party (PKK), is a guerrilla organization that Turkey, the European Union, and the United States all consider a terrorist group. The DTP was the latest incarnation of a series of banned pro-Kurdish parties. With its elimination from the political arena, the Kurdish movement temporarily lost its legal representation in the Turkish parliament. In response, pro-Kurdish politicians declared their intention to resign from the parliament collectively. They reversed their decision only after PKK's imprisoned leader Abdullah Ocalan asked them to remain in the parliament. The Peace and Democracy Party (BDP) will be the new banner of pro-Kurdish politics.

The ban on the Kurdish party is the latest display of official intolerance toward ethnic politics in Turkey. The decision by pro-Kurdish politicians to reunite under a new party and remain in the parliament is critical for ethnic peace in Turkey. Never before has a political ban meant so much for the future of Turkey as a multiethnic country.

The Politics of Banishment

Since the first legal pro-Kurdish political party was formed in 1990, the legal and illegal wings of the Kurdish political movement have complemented each other in their ideology and political support base. "The establishment of PKK is the reason we exist today," DTP co-leader Emine Ayna told the Turkish daily Radikal on December 7. "It is the reason the world accepts us as a reality. PKK and its leader [Abdullah] Ocalan prepared the conditions under which we are able to do politics. I cannot reject this fact. That would be a rejection of myself, my past and my identity. No one should expect DTP to reject this either."

The recently banned DTP and the PKK are two organizations formed by the same political movement. When its legal counterpart is shut down, the PKK is bound to become the focal point of identity representation for Turkey's Kurds. Pro-Kurdish parties always had difficulty achieving legality in Turkey, from the establishment of the first party in 1990 and its banning in 1993. The constitutional court went on to ban three of the four pro-Kurdish parties founded by the same movement in the next 16 years. Every time their party was banned, pro-Kurdish politicians reorganized behind a new party banner.

The constitutional court plays a crucial role in identifying who transgresses the boundaries of acceptable politics in Turkey. A strong, vigilant military has in turn shaped which ideologies and interests can be represented by legal political parties through military coups and unwavering political activism. A military government wrote the notoriously illiberal 1982 constitution, which was ratified by a less-than-free referendum. Despite numerous amendments, the same constitution still provides the legal basis to ban political parties that do not conform to the boundaries of Turkey's official state ideology.

Last year, the governing Justice and Development Party (AKP) itself closely escaped the ban. Abdurrahman Yalcinkaya, Turkey's top prosecutor, asked the court to ban the AKP, which received over 46% of the votes in the last general elections, because of its "anti-secular activities." AKP's high-ranking politicians, including Prime Minister Recep Tayyip Erdogan, were not strangers to the constitutional court, which banned two of their predecessor parties. The AKP itself was an outsider to the regime when it was elected to office in 2002. With its predecessor Islamist parties forced out of office by the military and eventually shut down by the constitutional court, AKP strategically sought to recruit centrist politicians and local notables in order to establish itself as a party of the center. Despite its efforts to reinvent itself as a pro-EU, centrist party at peace with the secular structures of the state, it faced skepticism and distrust from the military as well as the judiciary. After the prosecutor general's legal initiative, it escaped the ban by one vote in the 11-member constitutional court.

While in power, AKP sought to demilitarize Turkish politics and strengthen its political position by embracing reforms demanded by the EU for Turkey's eventual accession. These reforms, which included the establishment of a Kurdish language television station and graduate level courses in Kurdish language in select universities, situated Kurdish political rights and civil liberties at the forefront of mainstream Turkish politics. The pro-Kurdish DTP, as the only rival to the post-Islamist AKP in the mainly Kurdish regions of Turkey, stepped up its criticism of Turkey's record with its Kurdish minority, both in the parliament and in increasingly violent street demonstrations in cities across Turkey.

Battle for Hearts and Minds

The battle over the hearts and minds of the Kurdish voters is far from over. The AKP tries to woo the Kurds with promises of further democratic reforms as well as its close links with leaders of influential Kurdish clans and extended family networks. The DTP, on the other hand, relies on the support base of PKK sympathizers for its votes. According to Loyola University political scientist Gunes Murat Tezcur, the outlawed PKK stepped up its guerilla recruitment efforts and armed assaults over the past seven years, at a time when opportunities for a political solution to the Kurdish question were unprecedented in Turkey. The PKK claimed responsibility for two car bombs in Izmir and Mersin in August 2008. Turkish authorities blamed it for two explosions in Istanbul, which killed 17 and wounded 150 in July the same year. A PKK guerilla assault on an army station near the Iraqi border in October 2008 resulted in the death of 15 soldiers. A recent attack this month killed seven soldiers.

While the DTP advocated for more political freedoms, the PKK reasserted itself as an armed force in the mountains of Turkey and Northern Iraq. Due to PKK's armed response, more political freedom has paradoxically led to more violence between Kurdish militants and the Turkish military.

Despite narrowly escaping the ban itself, a fiercely pragmatic AKP has advocated for Turkey's top court to close down its Kurdish rival. The leader of the Parliamentary Committee on the Constitution, Burhan Kuzu of the AKP, appeared on nationally broadcast television shows to explain how Spain had earlier banned Batasuna, an ethnic Basque party, on similar grounds. The constitutional court used the same precedent to justify its decision. An unconvincing AKP later claimed that it disagrees with the ruling but stopped short of criticizing the court's decision.

The ban on the DTP has already caused widespread street demonstrations and violence across Turkey's cities. In Bulanik, an ethnically mixed town in southeast Turkey, protesters burned down shops and set cars on fire. A shop owner randomly fired his machine gun on protesters, killing two. Local vigilante mobs armed with handguns, cleavers, and knives chased Kurdish protesters in Adana and Istanbul.

Pro-Kurdish politicians are now gathering behind a new party. When their party was banned the last time in 2003, Turkey was relatively more peaceful. This time the transition to the new party may not be so smooth. The PKK continues to pursue armed struggle, which heightens Turkish nationalist sentiments. These sentiments are turning into violent encounters between Kurdish protesters and Turkish nationalists in large cities. If the legal wing of the Kurdish political movement fails to reassert itself quickly in its new incarnation, the alternative to party politics — violence — may come to dominate Kurdish politics for now.

What Washington Can Do

Stability in the Kurdish regions of Turkey and a healthy integration of Kurds into the Turkish political system is in Washington's interest. A politically unstable Turkey is a liability in the Middle East, and the Kurdish question is the biggest source of potential instability in Turkey. Increased ethnic tensions have already turned violent not only in mainly Kurdish cities but also in Western metropoles like Izmir and Istanbul.

The United States must cooperate with Turkish and Northern Iraqi authorities to prevent the PKK from using Northern Iraq as a base. The PKK's military activism limits the scope of action of legal pro-Kurdish parties No other party in Turkey will risk engaging with pro-Kurdish parties on the Kurdish issue for fear of alienating its own voters. In order to become a partner in a political solution to the Kurdish issue, legal pro-Kurdish parties need to acquire and demonstrate more autonomy from the illegal wing of the Kurdish political movement.

The United States should also continue to refrain from direct involvement in Turkey's political machinations. Despite the desirability of wide-ranging reforms aimed at integrating Kurdish political demands more thoroughly into Turkish politics, Washington should not actively demand legal changes from Turkey à la the European Union. Resolution of the Kurdish question requires broad social support, and external demands result in strengthening of more extreme, nationalist positions. This restricts the hand of the government and societal actors that are interested in reforming the system.

Recommended Citation:

Feryaz Ocakli, "The Kurdish Closing" (Washington, DC: Foreign Policy In Focus, December 22, 2009)

Bazı Takip Edilesi Müzik Blogları

Bu yazıda müzik anlayışlarını takdir ettiğim bazı müzik insanlarının kişisel bloglarını tanıtmak istiyorum. Yazıya başlarken, bu blogların varlığının kültürel açıdan ne ifade ettiğini yazının ana fikrinden sapmayacak kadar kısaca bahsedeyim. Yeni nesil internet teknolojileri ve trendleriyle yakından ilgilenen birisi olarak internet ve sosyal ağların vardığı bu nokta beni ne kadar heyecanlandırdığını aktarmaya anlatım gücüm yetmiyor. Tabii ki birçok kişi Facebook, Blogspot, Twitter, Flickr gibi sitelerin ateşlediği narsisizmden rahatsız olsa da, bu yeni teknolojinin olanak sağladığı bilginin daha dolaysız ve hızlı bir şekilde yayılması bütün bu olumsuz unsurları munzam zarar olarak göstermeye yetiyor. Tabii ki bu yazıda amacım teknolojiyi yüceltmek değil. Ya da bu teknolojinin yarattığı dev potansiyeli faydacı retoriklerle bağlamaya çalışmak istemiyorum. Tek söylemeye çalıştığım burada bahsi geçen müzik insanlarının düşüncelerine birinci elden, filtresiz ve güncel olarak erişebilmemiz bence inanılmaz değerli bir fırsattır. Bu sebeple de umarım daha çok insan/müzisyen/sanatçı/politikacı/düşünür blog yazmaya başlar. David Byrne David Byrne muhtemelen internet üzerindeki en aktif ve üretken müzisyenlerden birisidir. Sadece müzisyen olarak değil, eleştirmen, sanatçı, yazar ve düşünür olarak da çalışmalar vermiş olan Byrne bloğunda bilgisayarların tarihsel gelişiminden, günümüzün dev bütçeli (32 milyon dolarlık) Wagner opera prodüksiyonları eleştirilerine kadar geniş yelpazede konuları kavrayan yazılar yazmaktadır. David Byrne ayrıca yazılarında sık sık yeni keşfettiği grupların eleştirilerine yer veriyor. Her ay sitesinin radyo bölümünde bir şarkı listesini ücretsiz yayınlayarak yeni müziklerin geniş kitlelere ulaşmasına katkıda bulunuyor. David Byrne'in gençlik yıllarından enfes bir performansı için tıklayınız. Alex Ross ve Unquiet Thoughts Alex Ross geçtiğimiz yıl MacArthur Dahi ödülünü kazanarak, bu ödülü alan tek müzik eleştirmeni olmuştur. 20. yy. batı müziğinin tarihsel incelemesini yapan The Rest Is Noise: Listening to the Twentieth Century kitabı bu konu hakkındaki çok değerli bir kaynaktir. Blogunda kitapta bahsedilen müziklerden örnekler bulmak da mümkün. Daha önceleri therestisnoise sitesini hem kişisel websitesi hem de blog olarak kullanırken, artık düzenli olarak yazdığı New Yorker dergisi altında blogunu devam ettiriyor. Her ne kadar genel olarak Amerikan klasik müzik dünyasını kapsayan yazılar yazsa da, yeni müzik ve hatta pop/rock ile ilgili görüşlerine de blogunda yer veriyor. Özellikle Radiohead hayranlığını sık sık vurgulayan Ross'un kitabının yeni başımının önsözü Colin Greenwood tarafından yazıldı. Ross'un Radiohead hakkında New York Times'da çok harika bir yazısı olmalı, fakat 5 dakikalık Google aramamda maalesef yazıya ulaşamadım. Onun yerine bu içten yazıyı okumanızı tavsiye ederim. John Adams Minimalist müzik ile anılan, Amerika'nın yaşayan en önemli klasik müzik bestecilerinden biri olan John Adams'ın blogunu henüz bir kaç hafta önce keşfettim ve o zamandan beri büyük bir hayranlıkla takip ediyorum. Eğer müziğini dinleyip Adams'in dahi olduğundan şüphe duyuyorsanız, yazılarını okuduktan sonra şüpheniz tamamen ortadan kalkacaktır. John Adams genelde blogunda müzik etkinliklerinden ve eleştirmenlerin müziği hakkındaki görüşlerinden bahsediyor. Adams'in tüm bunları anlatırken kullandığı esprili ve hiciv dolu tonu bu bloğu benim için çok özel kılıyor. Adams'in müzik eleştirmeni olmaya karar veren hayalı komşusu Marcel Proost ile Adams neredeyse her yazısında hiciv dolu hikayeler yazıyor ve müzik eleştirmenlerine ayar veriyor. İşte size Adams'ın okumanızı şiddetle tavsiye ettiğim bir yazısı. The Bad Plus Jazz dünyasının küçülmüş de büyümüş afacan üçlüsü gerek besteleriyle gerekse Beat It, Lithium, Smells Like Teen Spirit gibi evlerimize kadar girmiş olan şarkılara yaptıkları aranjmanlarla jazz literatüründe (ya da en azından kalbimde) sağlam bir yer kazanmıştır. Bloglarında yer alan genel geyiklerinin yani sıra, zekice yazılmış müzik eleştirileri, eleştirmen eleştirileri ve jazz ve klasik müzik ortamından haberler yer almaktadır. Ayrıca bu yazıda bahsettiğim diğer blogları takip ettiklerini görmek gayet gurur vermektedir...

İlker Başbuğ Strikes Back

İlker Başbuğ bir basın açıklaması yapmış. Nerede? Trabzon'da. Ne için?

"Basınla olan bu görüşmeyi uzun süredir yapmayı arzu ediyordum. Ama özellikle basınla olan görüşmeyi -ki uzun süreler basınla görüşme yapmamıştık- herhalde niye Trabzon’da yaptığımın da özel bir anlamı var. Onu da sizlerle paylaşmak istedim. Herhalde anladınız. Trabzon çünkü önemli. Bu görüşmeyi, bu ifadeleri Trabzon’da yapmanın en uygun olacağını düşündüğüm için biraz önceki basınla görüşmeyi Trabzon’da yaptım" diye konuştu.

Herhalde anladık. İlker Başbuğ'un mesajı şu sanırım:

Ülkenin birlik ve bütünlüğü için papaz, Ermeni ne varsa öldürecek yiğitleri çıkaran tek kent Trabzon'dur. Ogün'ler, Yasin'ler bitmez Karadeniz'de. Plan yapmayın plan.

"Merdi kıpti şecaat arz ederken sirkatin söyler" lafı için hep uygun bir örnek arardım, bugün buldum. Mutluyum.

Bir Garip Adalet

"Are You Smarter Than a 5th Grader?" diye bir yarışma programı var yayınlanan. Anlamı şu: "Bir 5. sınıf öğrencisinden akıllı mısınız?" Adından da anlaşılacağı gibi, bu programda yarışmacılara 5. sınıf müfredatından sorular soruluyor, ve katılanlar seçilmiş 5. sınıf öğrencileri vasıtasıyla birbirleriyle yarışıyorlar.

Bu programa çıkmaya değer bir sorum var, hatta 5.yi bırak, 1. sınıf ancak, belki:

A kişisi B kişisine silahla ateş ediyor. Polis önce kimi tutuklar?

Cevabınız B mi? Tebrikler, Türkiye şartları için doğru cevabı verdiniz.

Haber burada. İstanbul Dolapdere'de DTP'lilerin protesto gösterileri sonrasında olaylar çıkmış, 3 kişi kalabalığa silahla ateş açarken görüntülenmişti. İlk etapta, açılan ateşle yaralanan, ve de onu hastaneye kaldıran iki kişi "terör örgütüne üye olmak ve mala zarar"dan tutuklandı. Aslında yapılan açıklanabilir, zira gösteride olaylar çıktığını biliyoruz. Peki bu suçlamanın kanıtı neydi? Zanlının yerde yatarken ve de hastanede kaldırılırken çekilmiş fotoğrafı!

Sonuç: Eğer Dolapdere'de biri size ateş ederse; hem vandalist, hem de terörist olursunuz.

Peki ateş edenler? Önce bu kişiler "panik yaratacak şekilde silah kullanmak" suçundan tutuksuz yargılanmak üzere serbest bırakıldılar. Sonra, NTV'nin haberine göre, şu açıklamaları üzerine bir daha tutuklandılar:

"Geçimini çöpçülük yaparak sağladığını söyleyen T.G., göstericilere karşılık vermesi için kendisine 500 TL verildiğini iddia etmiş ve, "Bana verdikleri parayı sen de ver, istediğin adamı rehin alayım. Ben ekmeğime bakarım. Gerginlik varmış, yokmuş bana ne... Para verdiler, dediler git, sık... Ben de gidip kuru sıkı attım" demişti."

Bu duruma uygun bir atasözü vardır kesin, bilen yazsın, benim beynim durdu.

Zaman Herkes İçin Farklı Akar

Marmara Depremi'nde yıkılan binaların müteahhitleri yargılanırken zaman aşar gider. Dava düşer. 17 bin kişi aslında hiç ölmemiş gibi.

Hayata Dönüş Operasyonu'ndan hayatına bir daha geri dönemeyenlerin failleri yargılanırken zaman aşar gider. Çocuklar "Aaa isme bak ne güzel operasyonmuş" diye düşünsünler diye.

İşkenceci polisler için zaman su gibi akıp gider mesela. Gazete küpürleri bile yetişemez bazen.

Güzel şeydir zaman aşımı; Örtülü Ödenek'in üstünü iyice örter, Susurluk davasındaki kayıp silahları ebediyete kadar kaybettirir, hayali ihracatlar hayallerde kalır, ihaleye fesat karıştıranlar hukuka da fesat karıştırır, Bahçelievler'in sanığı yakalan(a)maz, Kemal Türkler'in katili yakalansa da zaman akıp gider.

Her zaman böyle değildir bu fakat. Eğer adınız Dev Sol ise, zaman aşmak bilmez, 29 yıl sonra size müebbet hapis verirler. "Bari avukat tutsaydık, bari delilleri görseydik, hiç olmadı biz kendimizi savunsaydık!" diye boş yere bağırırsınız. Türkiye bir hukuk devletidir, ve hukuk devletindir. Hukuk Alaatin Çakıcı, Abdullah Çatlı, Haluk Kırcı, Veli Küçük, İbrahim Şahin ve diğer nice isimsiz kahramanlar, şerefli kurşun atanlar, para hortumlayanlar için akıtır durur zamanı. Mazlumun saati bile yoktur zaten zamanı bileceği.

12 Eylül hukuku ve 12 Eylül öncesi hukuksuzluğu! Düşün artık yakamdan. Nefesiniz iyice kokmaya başladı artık.

Uluslararası İlişkiler 101

Sene 1980, İran - Irak savaşı başlıyor. Celal Talabani, İran adına savaşmakta. ABD Irak'ı ve başındaki Saddam Hüseyin'i destekliyor İran'a karşı.

Sene 1990. Körfez Savaşı çıkıyor. ABD Irak'a karşı savaşıyor. Irak'taki Kürtler mezalime uğruyor. Celal Talabani Türk pasaportu ile dünyayı dolaşıyor.

Sene 2010. Celal Talabani Irak Devlet Başkanı. ABD Irak'ta. İran ABD'ye düşman, Irak ile ilişkileri düzelmiş durumda.

Ne güzel komşumuzsun sen Fahriye Abla.

Not: İsteyen denkleme Suriye ve PKK'yı da koyabilir, daha da çeşit olur o zaman.

Demokratik acilim neden basarisiz oldu?

"Ben biliyordum boyle olacagini" demek anlamsiz belki ama hakikaten ben biliyordum boyle olacagini. Acilim fikri daha ilk ortaya ciktiginda, CHP ve MHP haric ulkenin buyuk cogunlugu iyimserken bile, bu isin bu noktaya gelecegi belliydi. (Agustos ayinda Tugba Ozercan'a, ve sonra Burak'a uzun uzun anlatmistim neden karamsar oldugumu. Burak "Iskembe'ye yazsana" dedi ama tembellik iste... Neyse ki simdi final haftam ve dogal olarak ders calismak yerine ugrasabilecegim bir mesgale ariyorum).

Acilimin basarisiz olmasinin en onemli sebebi hukumetin meselenin ve cozum arayisinin profilini bu kadar yukseltip konuyu ulkenin tek gundemi haline getirmeleridir bence. Hazirliksiz olmalari, muhalefetin uyusmaz tavri, DTP'nin etkisiz elemanligi da bir nebze etkili olmustur tabi ama bence bu ikincil sebeplerin hepsine ragmen basarili olunabilirdi -- eger Acilim bu kadar "acik" bir sekilde yapilmasaydi.

Halbuki Israil-Filistin baris surecinin tarihinden cikarilabilecek cok acik bir ders var. Bilmeyenler icin kisa bir ozet: 1991'de ABD ayni AKP'nin yaptigi gibi "artik bu sorunu cozmenin vakti geldi" diyerek herkesin herkesle acik acik konusabilecegi buyuk bir Orta Dogu barisi konferansi toplamaya karar verdi. Soguk savas yeni bitmisti, ABD dunyanin mutlak super gucu olarak bu soruna ortak mantik cercevesinde bir cozum bulmak icin gerekli sartlarin hazir oldugunu tahmin ediyordu. Madrid'deki gorusmelere Orta Dogu'daki butun ulkeler devlet baskani duzeyinde katildi. Acilis toplantisi televizyonlardan canli olarak yayinlandi ve milyonlarca insan butun dikkatini konferansa cevirdi. Sonuc? Araplar arasindaki en "hardliner" liderler surekli soz aldi. Iki taraf da israrla kirmizi cizgilerinden bahsetti, onlari canli yayindan izleyen halklarina surekli olarak "karsi taraf fedakarlik etmeden biz asla etmeyiz, merak etmeyin" mesaji veren, ic politikada ellerini guclendirecek konusmalar yapti. Sonunda konferans bir hafta dolmadan dagildi ve baris surecinin en buyuk fiyaskosu olarak tarihe gecti.

Bundan birkac ay sonra Norvec Disisleri bakanliginda calisan orta duzey birkac burokrat kendi tanidiklari Filistin ve Israil'li meslektaslari ile gayriresmi bir calisma grubu kurdu. Ilk toplantilarinda birkac basit kural uzerinde anlastilar: birincisi, gorusmeler tamamen gizli tutulacak ve hatta iki tarafin Disisleri Bakanlari bile haberdar edilmeyecek. Ikincisi, cozumunun zor oldugu bilinen konular uzerine kesinlikle tartisilmayacak ve once ortak payda bulunabilecek sorunlar tek tek ele alinacak. Grup bu sekilde ve aralarinda gittikce daha siki bir arkadaslik ve guven ortami gelistirerek birkac ay calisti. Aradaki mesafe kapandikca en cozulmez sanilan konularin buyuk cogunlugu icin bile bir orta yol bulunabilecegi farkedildi. Kaydadeger bir asama kaydedildikten sonra Disisleri bakanlarina haber verildi. Iki tarafin bakani da liderlerine haber vermeden gorusmelere devam edilmesi icin gruba izin verdi ve bir sure sonra kendileri de calismalara dahil oldu. En sonunda Arafat ve Rabin'e bilgi verildi ve kalan meseleler onlarin katilimi ile cozume baglandi. (Oslo'nun devaminda baris gelmedi tabi ama bunun bambaska nedenleri var).

Filistin-Israil baris sureci ile Turkiye'deki acilim arasinda cok acik bir paralel var bence, ve maalesef sonuc da (Madrid konferansina) benzer olacak. Bu kadar uzun suredir devam eden bir sorunu cabucak cozmek iddiasi ile ortaya ciktiginiz zaman ve daha onemlisi butun gozleri uzerinize cevirdiginiz zaman herkes bagirmaya basliyor, ve en cok bagiranlar da hep en uctaki fikirleri savunanlar oluyor. Uctakilerin bagirmasi merkezdekileri de uca dogru cekiyor; AKP MHP'ye oy kaybetmemek icin ileri adim atamiyor, DTP PKK'dan etkisiz gorunmemek icin talep edebileceklerinin maksimumunu istiyor. Neler uzerine anlasilabilecegi degil, neler uzerine anlasilamaycagi haber oluyor. Ulkenin butun gundemi bu sorun haline geldigi anda ortama sabir, anlayis ve uzlasma arayisi degil acelecelik, tatminsizlik ve talepkarlik hakim oluyor.

Umalim ki bu badireden en az hasarla cikip kendi Oslo surecimizi baslatabilecek ortami kisa surede yaratabilelim.

Batasıca Batasuna

İspanya Mahkemesi Batasuna'yı kapatmıştı! O yüzden bu karar bize emsaldir. DTP'yi de kapatırız, her türli terörle ilişkisi olan partiyi de kapatırız!

- Dünyanın en yüzeysel mahkemesinin karar gerekçesi. İtirazım var!

1. Batasuna'yı emsal alan mahkeme, Sinn Fein'ı neden emsal almaz? O parti neden kapatılmamıştır?

2. Batasuna'nın baz alındığı Bask bölgesi; kendi parlamentosu olan, kendi dilini konuşabilen, her türlü demokratik hakka sahip bir bölgedir. Bu demokratik haklara karşın bir partinin terörle ilişkili olmasıdır sebep. DTP'nin demokratik hakları elde etmesine fırsat verilmiş midir? Bir halkı temsil eden parti, o halk hak elde edemeden, o halkın mücadele zeminini oluşturan yasadışı örgüt ile bağlarını koparabilir mi?

3. Bask bölgesinde ayrılıkçı olup da teröre karşı olan partiler de vardır. Aralar gibi. Türkiye'de bir Kürt partisinin meclise gelir gelmez terörist damgası yediğini göz önüne alırsak, tam bir paralellik kurulabilir mi?

4. Emsal gösterilen İspanya'da, Başbakan çıkıp Katalanlara "Sizin ayrı bir millet olduğunuzu kabul ediyorum" açıklaması yapmıştır. Türkiye bu açıklamayı kaldırabilecek bir siyasi zeminde midir?

5. Sui misal emsal olmaz diye ben mi dedim? İşine gelen emsal, işine gelen emsal değil; nasıl bir hukuktur bu?

İtirazim bitmez.

Kaynakça: Sağduyu, google ve Oral Çalışlar'ın yazıları: bir, iki.

Türkiye 25 - Demokrasi 0

Ne diyelim ki? Ne denmeli ki? Statükocu zihniyetin "demokratik" olduğundan şüphe duymadığı, yeri geldiğinde militer demokrasi gibi kavramlarla mantığa uygunluğu sağlanmaya çalışılan, kendisini hala daha ağız tadıyla eleştiremediğimiz, halkın %90'ının düşünce özgürlüğü ile ne kast edildiğini bilmediği (bu liste uzar gider de, konudan sapmayalım) mükemmel devletimiz, evrensel lügatlara bir gol daha attı demokrasi adına antidemokratik bir eylem gerçekleştirerek. Hayırlı olsun. Şimdi nereden başlasam bilmiyorum, o yüzden kararın bizzat kendisinden başlayalım. DTP niye kapatıldı? "Ülkenin bölünmez bütünlüğünü korumak için." DTP'nin varlığı ülkeyi nasıl bölmekte idi peki? İşte orası bilinmez. Peki bu karara oluşacask tepkiler, ülkenin selametini daha da sarsacak nitelikte olmaz mı? Bilinmez. Bir parti, silahlı mücadele yapmadan sadece söylem ile ülkeyi nasıl bölebilir? Diyelim ki öyle, parti kapatılınca aynı insanların konuşma hakkı da elinden alınmış olur mu? O zaman totale baktığımızda ne değişmiş oluyor? Bilinmez. DTP kapatıldı da, silahlı terör örgütü PKK kapatılmış mı oldu? Bilinmez. Buna beyin/zihin tutulması deniyor işte. Aslında kararı alanların da suçu yok, onlara ilkokulda "Almanlar yenilince biz de yenildik sayıldı" dendi. Onlar da hala öyle sanıyor. "DTP'yi kapatınca, ülkedeki bölücü faaliyetlerin önüne geçmiş olduk" diyorlar. Hatta o kadar tutarlılar ki, geçmişteki kararlarını aynen uygulamaya devam etmekteler. Mesela HEP, DEP, HADEP, DEHAP; bunların hepsi kapatılarak ülkenin bölünmesi engellenmiş, kardeşler gibi yaşamaya devam etmiştik. Anayasa aynı anayasa ise, kararı veren mahkeme de aynı kararı verecek, normal. Siz AKP kapatılmadı diye, Anayasa mahkemesinin akıllandığını, kusursuz yasalarımızı uygularken mantık gözettiklerini mi düşünmüştünüz? Çok safsınız. Aslında ben de safım. Bu ülkede hukuk var denilince ben "Hmm, hukuk hak kelimesinin çoğulu, demek ki herkesin hakları var, hey!" demiştim. Halbuki hukuk, "toplumun düzenlenmesi için gerekli yasalar" demekmiş. Yasa koyucunun keyfi uyarınca. Bodrum'dan yönetiliyoruz hala. Vatan haini değişti bir tek, gomunist kalmadı hiç buralarda. Hadi hukukun zaten h'si kendisinde bir önceki harf ile gayrimeşru ilişkilerde, peki insanlara ne olmakta? DTP kapatıldı diye niye sevinir ki biri? - Yihuu! DTP kapatıldı. Artık siyaset yapamayacaklar. - İyi de siyaset yapmamaları demek alternatif yollar aramaları demek? Sen bu insanların bir parti kapattın diye susacağını mı sanıyorsun? - Tabii ki! - Niye o zaman sürekli parti kuruyorlar yeniden? - Hem DTP teröristti! - Eee, sen şimdi PKK'yı mı kapattın? - Ya bana ne kapansın işte pis Kürtler! - Hah, dök bilincini şekerim şöyle... %20+ egosunu tatmin etti bugün. Zaten Dünya Kupası'na gidemiyoruz, tam da diyorduk ki nerden hamaset bulsak. Bugün bence bayram ilan edilsin. Bu memleketi gerçekten seven insanlar (biz yalandan seviyoruz ya...) hak ettiler bunu. Hukuk ettiler. Matematiksel hesapların döndüğü demokrasimize geri dönelim biz de. Hesapçı Anayasa Mahkemesi demiş ki zannımca: "Şimdi biz iki tane milletvekilini yasaklayalım, bunların grubu düşsün. Ama sonra Ufuk Uras bunlara katılır grup kurar belki, o kadar da olayı yokuşa sürmeyelim." Sonra DTP demiş ki "Bir kişiyi daha kandırıp istifa edersek ara seçim olur." Hey yavrum hey. Demokrasiye tanjant toplumumuzda türev hesapları. Peki milletvekilliği düşenler kim? DTP'nin ılımlı kanadından iki milletvekili. Türk ile Tuğluk. İçimden bir hisse göre "DTP'nin milletvekili yoklama listesini alıp parmak basmışlar, o şişman parmaklarının denk geldiği iki ismi seçmişler" diyor, zira Tuğluk ile Türk arka arkaya. Yoksa partideki iki tane "denge unsuru olmaya çalışan" siyasetten men edip, geri kalan şahinlerin yeni kurulacak partide söz sahibi olmasını sağlamayı, ben "vatanın bütünlüğü" ile bağdaştıramıyorum. Haa, şimdi bazınız diyecektir ki: "Bir kere Türkiye'de isme göre dizilir, soyada göre değil!" Tamam, öyle yapalım kuzucuğum, Ahmet ile Aysel olsun. Gene yakın. Bence benim dediğim çok mantıklı. Anayasa Mahkemesi mantıklıysa hele, ben en mantıklı. Gazanız mübarek olsun. Yarının bilançosunu verelim: X ölü, Y yaralı, Z kadar maddi hasar var. Manevi tahribat zaten üst limitte, o haber bile olmuyor artık. Biraz aşağıda yazdıydık, link'i buradadır. Oyunu oynayanlar belli, piyonlar belli. Aslında alan da razı, satan da. Biz boşuna parmak tüketiyoruz. O zaman hep bir ağızdan bağıralım: "Partiler kapatılır, vatan bölünmez!"

DTP Kapatıldı

Bu kadar şarlatanlık, ancak demokrasi ile mümkün.

Puhahalefet

Uzun süredir böyle bir mantık felci, böyle bir saçmalama görmemiştim. ''Başbakan Recep Tayyip Erdoğan ile Anamuhalefet Partisinin Genel Başkanı'nın 3.5 yıldır neden görüşmediği sorgulanıyor'' sözleri üzerine Baykal, ''Yaşananlar, geldiğimiz nokta, biz görüşmediğimiz için ortaya çıkmış değildir. Tam tersi, bu yaşananlar ve ortaya çıkan tablo görüşmenin engelleyicisidir. Yani, görüşmememizin sebebi değil, sonucudur bu durum'' dedi. Deniz Baykal diyor bunu. Kaynağım: http://www.ntvmsnbc.com/id/25030453/ Yok ama dedim okuyunca, yanlış yazmışlar... Ama bakın CHP'nin sitesinde de onay var: http://www.chp.org.tr/HaberDetayi.aspx?NewsID=533 Basitçe mantık analizi yapalım: 1- "Yaşananlar, geldiğimiz nokta" = A 2- "Görüşmemek" = B 3- İlk cümleye göre, B -> A değildir. 4- İkinci cümleye göre, A -> B dir. 5- A, B'nin sonucudur! Yani, B -> A dır! Mantık hatasına düşmeden üç cümleyi bir araya getirmeyi beceremeyen Sayın Deniz Baykal'ı kutlar, kafa karıştırma konusundaki üstün becerisiyle partisinin sitesine kadar herkesin körü körüne dediklerini uyuyarak dinlemesine neden olabildiği için ayrıca tebrik ederim. "Görüşmek" konusunda yine kayda değer hiçbir şey demedi ya, bravo. Yumurta mı tavuk mu? diye sordurttu ya, ona da bravo. "İnsanlar" ve "ölüyor" sözcükleri hiçbir şey ifade ediyor mu acaba kendisine? Aciliyetin içinden politika yaparak rezaletler çağımızı sürdürdüğü için aferin, hayatı boyunca aferin kendisine.

Youtube Komplosu

Ve işte saygıdeğer bakanımız Binali Yıldırım, ülkemizi bekleyen büyük tehlikeyi fark etti, Türkiye halkını uyardı, Youtube'un nasıl bir dış mihrak olduğunu fâş etti! Kendisine nasıl teşekkür etmek lazım gelir, bilemiyorum. Kısaltmadan, aynen alıntılıyorum, çünkü her kelimesi çok önemli:

''Biz bu firmaya her türlü kolaylığı sağladık, her türlü anlayışı gösterdik. Mahkeme kararı yanlış olabilir, ama bunu düzeltecek olan yine mahkemelerdir. Şöyle bir noktaya geldi iş; diyoruz ki 'Arkadaş gel burada bir temsilcilik aç.' Burada bir muhatap olsun istiyoruz. Mahkemeler de istiyor, vergi daireleri de istiyor, kurum da istiyor, Bakanlık da istiyor. 'Yok efendim ben küresel bir şirketim, Türkiye'de şimdilik temsilcilik açmayı düşünmüyoruz, ama Türkiye'de faaliyet yapmaya da devam etmek istiyoruz.' Bu, vergi dairesine uğramadan dükkan açıp çalışan bir basit şirketten farklı bir şey değil. Ne kadar büyük olursa olsun böyle bir hakkınız yok. Zannediyorlar ki bizim mahkemelerimiz gece gündüz faaliyette, yeter ki bu siteleri yasaklayalım. Öyle bir şey yok. Ben yavaş yavaş şöyle düşünmeye başladım; bu muhabbet hoşlarına gidiyor, Türk halkının bunların reklamını bedava yapması hoşlarına gidiyor. Vatandaşlarımın bu konuda uyanık olması lazım. Hiç kimse Türkiye'nin kanunlarını görmezden gelemez. İstediği kadar büyük olsun. Biz onlara yapamayacağı bir iş teklif etmiyoruz. Diyoruz ki 'Burada içerik sağlıyorsanız, hizmet sağlıyorsanız burada bir nokta, bir temsilciliğin, bir muhatabın olması lazım. Biz sizinle nasıl haberleşeceğiz?' Bundan bile imtina ederseniz bu ülkenin sizin için yapacağı bir şey yok.''

Önce Google'ın büyük ayıbı, şimdi de Youtube'un bu şeytani planı. Vatandaş, uyan! İnternet denen şey bir çöplük, içine düşmekten imtina et! Devletin sana şüphesiz ki en faydalı bilgiyi verecektir. Ve şimdi gözlerin ağırlaşıyor...

Kürt Sorununa Makyavelist Bakış: DTP'nin Kapatma Davası

Sırf ilgi çekmek için başlığı böyle attım. Popüler bir laf "makyavelist". Machiavelli "ölümümden 500 yıl sonra beni Türkiye'de meşhur eden herkese teşekkür ederim." diye telgraf çekse mezarından yeridir. (Cıvıtmadan konuya geleceğim hemen. Böyle biraz neşelimsi bir giriş yaptım ki sonradan toparlaması kolay olsun.)

Şu yazıyı okumadan önce sizden 3 adet varsayımı kabul etmenizi rica ediyorum:

1. Para insanı değiştirecek kadar güçlü bir olgudur.

2. Çoğu insan statüsünü, rahatını vs. toplumun iyiliği için feda etmeyecek kadar bencildir.

3. Siyaset kirli bir ortamdır.

Eğer bunları kabul ediyorsanız, yazının mantığında hiçbir yerin sizi rahatsız etmemesi lazım.

Kürt sorununun 4 adet temel oyuncusu var. Sivil, rütbesiz Türkler ve Kürtleri geçiyoruz, onlar çoğunlukla güdülen, sivil toplumun etkisizliğinden dolayı pek de sesi çıkmayan insanlar. Oyuncular o yüzden PKK, DTP, Türk ordusu ve AKP (hükümet olması itibariyle). Muhalefetin zaten çıkan bir tane sesi var, o yüzden onların oyuncu olacak kalibrede olduğunu dahi söyleyemeyiz.

Şimdi en başta değindiğim üç prensip açısından bu oyunculara bakalım.

PKK: Öcalan'ın yakalanması ile örgütün ciddi bir liderlik sorunu ile başbaşa kaldığını söyleyebiliriz. Çokbaşlılık ve çok seslilik oluştu, Avrupa kanadı olan KADEK daha bağımsızlaştı vs. Örgüt zaten hiçbir zaman için "nihai amacı"nı netlikle belirtememişti. Türkiye'den ayrılmak, demokratik kazanımla yetinmek, federasyon kurmak... Herhangi biri olabilir. Bunun yanısıra, son 25 yıldır Kürt halkının tek "mücadele" kaynağı olan bu örgüt, DTP'nin meclise girmesiyle, demokratikleşme adımları atılmasıyla vs. eski tekliğini, yani otoritesini kaybetme aşamasına geldi.

Bu durumda örgüt liderleri ne yapmak isterler prensiplerimiz doğrultusunda? Gücünü tekrar geri kazanmak. Bunun için demokratikleşme süreci baltalanmalı, halk bu tür barış rüzgarlarının sahte ve geçici olduğuna inandırılmalı, zaten ateşli Türklerin kitlesel olarak gaza gelmesi ve de Kürtlere saldırması, bu sebepten şiddetin meşru görülmesi sağlanmalı. Nihayetinde silahlı mücadelenin, ve de dolayısıyla gelen "yardım"ların, maddi desteğin vs. kesilmemesi sağlanmalı.

Son terör olaylarını bu ışıkta değerlendiriniz.

DTP: Bu partinin meclise girmesiyle Türk siyasetinde yeni bir dönem başladı. Lakin, DTP hiçbir zaman bahsettiğimiz "sağduyulu", "çözüm için olgun adımlar atan" parti hüviyetine tam olarak bürünemedi. Terörü reddedemediler, Öcalan'dan bağımsızlıklarını kabul ettiremediler ve yahut ettirmeye çalışmadılar vs.

Neden? Birincisi, AKP'nin Güneydoğu'daki oylara göz dikmesi, attığı tüm adımları oradaki seçmenin gönlünü kazanmak için atıyor olması (yukarıdaki prensiplerimiz doğrultusunda). İkincisi, PKK'nin ne olursa olsun silahlı güce sahip olması, ve de DTP'nin, Kürt halkının PKK'ya olan gönül bağı sebebiyle, tam olarak bağımsızca, uzlaşmacı tavırla hareket edememesi. Zira AKP'nin her adımını alkışlasalar, kırmızı çizgileri biraz aşsalar; ya tabanları parti değiştirir, ya da tavanları müdahale eder. Kendi bekaları için bu "arada uzlaşan, arada bozan" tutumu sürdürmek zorundalar.

Kürt açılımı sürecindeki tercih edilen üslubu ve de negatif beyanatları bu ışıkta değerlendiriniz.

AKP: AKP'nin kaybeder gibi olduğu gücünü sürdürebilmesi için neler yapması gerek? 1. AB yolunda daha güçlü adım atması. 2. Tabanından kopan milliyetçiliği muhafazakarlığının üstüne çıkmış seçmeni ikna ya da telafi etmesi. Bu iki madde de Kürt sorunundan geçmekte. AB yolunda ilerlemek için "açılım" şart, ama milliyetçi kesimin tepkisi sebebiyle Güneydoğu'daki Kürt seçmeni kazanmak da elzem.

AKP bu durumda DTP ile ciddi bir iktidar çatışmasına girmekte, ve de yukarıda DTP maddesinde değindiğimiz sorunlar oluşmakta. Ama şu doğru: AKP, Türkiye'nin selametinden önce kendi bekasını düşünür, o yüzden AB - seçmen ekseninde karar almaktadır, çok özgürlükçü olduğundan değil.

Kürt açılımının yönetilme sürecini bu ışıkta değerlendiriniz.

Ordu: Ordu, kendisine belki de yıllardır yapılmayan yatırımları PKK örgütü sayesinde kazandı. Çevik Kuvvet olsun, OHAL olsun inanılmaz yetkilerle donandı; statükoyu devam ettirebilmek için "Ordu tek güvence" mesajını iyiden iyiye vurgulama şansı buldu. Yeri geldi sınır ötesi, yeri geldi sınır içi güç gösterileri.

Fakat AB sürecinde ordunun siyasetteki pozisyonunun gittikçe zayıfladığı malum. Eğer bir de barış sürecine girilirse, ordu bütün ehemmiyetini kaybetme tehlikesiyle karşı karşıya. Ordunun bütçesi azalacak, manevi olarak zayıflayacak, yetkileri daralacak vs. Bu konumunu kaybetmemek için de, PKK ile mücadelenin, ne çapta olursa olsun, devam etme mecburiyeti var.

Ordunun 25 yıldır "mücadele" yöntemini ve söylemini değiştirmemesini, düzenlediği "sahte PKK operasyonları"nı vs. bu ışıkta değerlendiriniz.

------------------------------------------------------------------------------------------------

Şimdi bu oyunu değiştirebilecek önemli bir hamle gelmekte: DTP'nin kapatma davası.

Eğer DTP kapatılmazsa, Kürtlerin gözünde bazı şeylerin "eskisi gibi" olmadığı tescillenecek, demokratik mücadelenin işe yarayabileceği umudu yeşerecek, ordunun ve PKK'nın otorite kaybı olacak, içinde bulunduğumuz süreç daha ciddi bir şekilde devam edecek.

Ama DTP'nin kapatılması bu statükonun devamı olacağı için, bir anlamda bu yüzden herkesin işine gelir. PKK güçlenir, ordunun düşmanı devam eder, AKP milliyetçi kesim ile barış imzalar, bir yandan da "Elimizden geleni yaptık" der, DTP ise mağdur rolünde bir dahaki seçimde başka bir türlü meclise girer, ulusalcılar zaten sabit konumda.

DTP'nin kapatılmaması, bu bağlamda, büyük bir devrim olacaktır. Ama, tam da bu sebepten, benim hiç ama hiç umudum yok. Bu dengeleri değiştirecek bir dış faktör gelmedikçe de, bu sorun çözülmez.

Kimlik Sorunsalı

Türklerin kimlik bir sorunu olduğu malum. Türk kelimesinin bir etnisite belirttiği, üst-kimlik olamayacağını anlayan anlıyor, anlamayan anlamıyor zaten. Türk = sünni Türk. Denklem basit.

Şimdi bunu uzuuuun uzun yazınca tepki çekiyorsun, ama şu aşağıda videosu olan, iki rapçinin yaptıkları şarkı, "saçmalığın daniskası" olmakla birlikte, bu kimliğin afişe olmasını en bir güzel şekilde sağlıyor.

Misyonerliğin suç olduğu bir ülkede yaşadığımızı bir kez daha hatırlayalım:

Sevgili DTP'li Kardeşlerim

(Önsöz: Uykusuzluk ve tepkisellik ile yazdığım bu yazıdaki anlatıcı kayması, ve ilk başlık sebebiyle oluşan yanlış anlamalardan ve olası kalp kırıklıklarından dolayı özür dilerim. Derdimi daha iyi anlatabilmek için şu postu yazdım. Teşekkürler.)

Ben bir Türkiyeliyim. Türkiyenin daha iyi, daha yaşanılası bir yer olmak için düşünüyor, yazıyor, tartışıyorum. Türkiye toprağında yaşayan bütün halkların haklarını elde etmiş, huzurlu ve sakince bir yaşam sürmesi için elimden geleni yapıyorum. İnsanlara bıkmadan, usanmadan; size Cumhuriyet tarihi boyunca nasıl bir sindirme politikası uygulandığını, sizin mücadelenizin sadece 1980'den sonra başlamadığını, oradaki dinamiklerin göründüğü gibi olmadığını anlatıyorum. Sorunun sadece silahla çözümünün mümkün olmayacağını, orada yaşayan, bilinç kazanmış bir halkın var olduğunu, her evde bir acının yaşanmış olduğunu söylüyorum, ve diyorum ki: "Bakınız, silah çözüm değil, çözümün ötelenmesidir." Partinizin meclise girmesine seviniyor, o sürece elimden gelen katkıyı oyumla vermeye çalışıyorum. Kürt açılımının yarattığı infial havasından rahatsızlığımı belirtiyor, insanlari sükunete ve izana davet ediyorum.

Peki siz ne yapıyorsunuz? Kürt halkının demokratik mücadelesini Abdullah Öcalan'ın şahsına indirgiyor, tartışmanın metrekareye çekilmesine izin veriyorsunuz. Tam anlamıyla demokratik bir çözümden yana olduğunuzu içtenlikle dile getiremiyorsunuz. "Kürt açılımı"nı yeterince sahiplenmiyor, oy kaygısı güttüğünüzden mücadele etmeyi bırakıp tekrar kendinizi ötekileştiriyorsunuz. Zaten milliyetçi duygular fitil almaya müsaitken, "Biz ne yaparsak yapalım bunlar vazgeçmez, al gör işte açılımı" dedirtecek terör faaliyetleri geliyor. Artık bölünmüş, kokuşmuş bir yapılanma olan PKK'yı hala daha reddedemiyorsunuz. Samimiyetinizi hissettiremiyorsunuz.

Amacınız haklarınızı elde etmek, kardeşçe yaşamak mı; yoksa kargaşa ortamının sürdürülmesi ve bu sayede kişisel tatmininizi sağlamak mı? Gerçekten sorunun çözülmesi için ne pahasına olursa olsun mücadele etmeye hazır mısınız, yoksa isteğiniz statükonun devam etmesi mi? Türkiye Cumhuriyeti'nin hatalarından ders aldınız mı, yeni çağa uyum sağladınız mı; yoksa bugün bir devlet kurulsa gene aynı hataları tekrar yapar mısınız?

Sanıyorum ki kendinize sormanız gereken çok soru var. Lütfen gerçekten bu sorunun çözümü için adım atmaya çalışan iyi niyetli insanları zor durumda bırakmayın. Nefret tohumlarını, kanınızdaki Türk ve devlet zehrini söküp atın. Böylesi daha iyi olacak.

Vatandaşlık İşi

Türk milliyetçiliği ırka, soya sopa bakmaz. Türk'üm diyen herkes Türk'tür. Atatürk milliyetçiliği böyledir. Mi acaba?

Madde 7 - Aşağıdaki hallerde 6 ncı maddenin (b) ve (c) bentlerindeki şartlar aranmaksızın yabancılar, istekleri üzerine, İçişleri Bakanlığının teklifi ve Bakanlar Kurulu karariyle Türk vatandaşlığına alınabilirler.

...

c) Türk soyundan olanlarla, eşleri ve reşit çocukları,

Soru: Ben yurtdışında doğmuş bir Kürt'üm, Türk vatandaşlığına geçmek istiyorum. Kimseyle de evli değilim. Atalarım Türkiye'de doğmuş, büyümüş ve ölmüş. Türk vatandaşı olabilir miyim?

Soru2: Ben Türkiye ile alakası olmayan bir Özbek'im. Türk vatandaşlığına geçmek istiyorum. Olur mu?

Şu maddeler üzerinden tartışmak lazım "Türkiyeli" kavramının gerekliliğini.

İmla Hatası

Daha önce de bu blogda, ve zaten çoğu yerde, de ve ki sözcüklerinin ayrı yazımı konusunda gazetelerin gerekli titizliği göstermemesinden şikayetçi olmuştuk. (Blogun angarya müdürleri sokaktaki adam ve ben olarak.) Ama bazen öyle imla hataları oluyor ki, insanın "Yuh!" diyesi geliyor.

Haber Milliyet'ten. Arkadaş "turizm" kelimesi yerine "truzim" yazmış. Bir kere yazsa tamam diyeceğim de, aynı hatayı ısrarla tam 3 defa yapmış.

Arkadaşım, hiç mi görmedin bu kelimeyi sağda solda, hiç mi okumadın yahu? Her yaz günde 5 defa turizm haberi yayınlanırken uyuyor muydun? Hayır "konjonktür" falan gibi bir şey de değil ki? En azından bahsettiğin truzim şirketinin bilgilerini internette ararken falan gözüne çarpsaydı? Word altını çizmedi mi yahu kelimenin?

Hakikaten pes. Bu kadarı abartı yani.