Parakalo!

*Bu yazı aslen 04.08.2009’da yazılmıştır ve fakat benim beceriksizliğim Telekom’un basiretsizliğiyle birleşince bir türlü yayınlanamamıştır. Ardından da yıllık izne gidince bugünlere kalmıştır.

Blogda ne zamandır bir gezi yazısı eksikliği hissediyorum. Bir süredir ertelediğim Ankara ve Amasra yazılarını daha da ertelemeye karar verip Atina’yı yazmaya karar verdim. Bilenler bilir, çok istediğim halde uzun süredir denk getirip de Yunanistan’a gidememiştim. Nihayet geçen hafta uğrayıverdik karşı kıyıya iş sebebiyle. İlginçtir hiç uzaklaşmış hissetmedim kendimi. İlginç olmayansa bu yazının da “ulan ne kadar benziyoruz bu Helen insanlarına” temalı olacak olması. Klişe olması yanlış olmasını gerektirmez.

Shelbyl’in memleket hasretini gidermek için uçaktan Tekirdağ’ı çektim

Daha gezinin başındaki klasik 1 saatlik THY rötarı ve Atina’ya indikten sonra pasaport kuyruğundaki yarım saatlik bekleyiş ipucu vermişti zaten bana. Pasaport kontrolü için 8 adet kontuar olmasına rağmen sadece 2 tanesi açıktı. Olabilir tabii ki, yoğun değildir, adamlar da diğerlerini açma gereği duymaz. Ama durum pek de öyle değildi. En ufak bir abartıya başvurmadan her iki kontuarda da yaklaşık 200 metrelik kuyrukların oluştuğunu söyleyebilirim. Anlattığımız herkes “welcome to Greece” dedi. Biz de yadırgamadığımızı belirttik, ziyadesiyle alışkındık böyle şeylere.

Tuborg’un sodası varmış da, benim haberim yokmuş. Cahil miyim neyim?

Sonrasında navigasyonun aslında süs niyetine kullanıldığını öğrendiğim Yunan taksilerinden birine bindik otele gitmek için. Hayatta Türk minibüs şoförleri, Türk otobüs şoförleri ve hatta Türk taksi şoförlerinden daha yavşak birileri varsa onlar da Yunan taksi şoförleriymiş, 2 günde bunu öğrendik. Sadece 45 Eurocuk kazıklanmakla kalmadık, diğer günlerde de bol bol taksicilerle kapıştık. Bir kere şehrin bazı yerlerinde taksi bulmak bir sorun; hele hele 40 derece sıcağın altında kravatla taksi beklemek daha büyük sorun. Hadi buldun diyelim, bu sefer de gittiğin güzergâh beğenilmeyebiliyor taksici tarafından. Bu da ne kadar tanıdık değil mi? Ama arada fark var; bizde genelde mesafe kısa olduğu için almak istemez taksiciler; komşularımızsa o tarafa gitmeyi sevmediği için, yoluna ters olduğu için, akşam eve geç dönmek zorunda kalacağı için vs. gitmek istemiyor. Yalan değil, bu bahaneleri duyduk. O yüzden taksiye binmeden önce mutlaka gitmek istediğiniz yeri belirtin. Gideceğiniz yeri bilip bilmediğinden emin olun. Ziridi 10, Marousi’ye (ki burası shelbyl ve kesik’in 2003 senesinde katıldığı MUN’in yapıldığı Alman Okulu’nun bulunduğu sokaktır) gitmeyin. Şöyle ki, taksiciye elimde bölgenin krokisinin olduğu bir çıktı verdim. “Ok” dedi, bindik. 15 dakika gittik, ki bir önceki ayrıldığımız yerde gideceğimiz adrese 10 dakikada ulaşabileceğimizi söylediler. Ben bir süre sonra dellenip “ne kadar var varmamıza?” dedim, anlamadı amca. Evrensel vücut diliyle anlaşarak saati gösterdim. O sırada saat 3:25 pm civarıydı. Aldığım cevap İbrahim Tatlıses “foro”su (i.e. van, tuu, tıri, foro) oldu. Taksiyi durdurduk, amca bir kez daha elimdeki krokiye baktı; sağa çevirdi, sola çevirdi, yukarı çevirdi, aşağı çevirdi, olmadı, nasıl gideceğimizi anlamadı. O sırada ben Kfissia Caddesi'nde olduğumuzu biliyorum ve hatta Yunanca karakterlerle yazılmış cadde levhasını ben bile okuyabiliyorum. Krokide Kfissia caddesinde bir yerlerden sağa girince o sokağa çıkmamız gerektiği görülüyor ve amcam bulamıyor. O taksiden indik nihayetinde. Bir sonraki taksici amca bagaja çanta koyduğumuz için ekstra 1 Euro istedi. Bir önceki gün de, toplantımızın olduğu bir yerde bizim için taksi çağırmışlar, taksi çağrıldığı için ekstra 5 Euro ödedik. Bunlar yetmiyorsa bir de şöyle bir şey söyleyeyim, taksiler dolmuş mantığında. Senin gittiğin yöne giden birileri olacağını düşünüyorsa yolun kenarına yanaşıp yanına birilerini alabiliyor. Buna itiraz hakkın yok çünkü sistem bu. Velhasıl kelam, metro, tramvay falan gayet iyi örgülenmiş Atina’da. Toplu taşımadan şaşmayın. Gerçi biz gittiğimizde her yerinde inşaat vardı metronun. Hangi durağa gidecek olsak o gün çalışma vardı; İSKİ’ye selam çaktık o ara. Bu arada hakkını yemeyelim taksilerin, şehir merkezinde bir yerden bir yere gitmek oldukça ucuz. Yine de siz 3 euro verin, günlük sınırsız metro biletinizi alın (tramvayda falan da geçiyor), paşa paşa raylı sisteminizi kullanın.

Plaka

Hazır taksilerden söze girmişken birazcık şehrin trafiğinden söz etmek gerek. Trafik deyince İstanbul’dan söz etmemek olmaz. Şu kadar net söyleyebilirim, dünyada bu kadar güzel iki yeri ancak iki millet bu derece bok edebilirmiş; Türkler ve Yunanlar. Atina’nın trafiği de bok gibi. Üstelik Temmuz sonundan söz ediyoruz, herkesin Mikonos’tur, Santorini’dir kaçtığı bir dönemden… Yollar dar, park edecek yer yok. O yüzden herkes ufacık arabalar kullanıyor. 100 metrede minimum 5 tane Smart görüyorsunuz. Smart sayısıyla orantılı olarak kadın sürücü oranı da had safhada. Bizim buralarda alışık olmadığımız şeylerden biri buydu mesela. Belki de kadın şoförün fazlalığıyla gelen doğal bir sonuç mudur bilemedim ama bunca sıkışıklığa rağmen hiç korna çalmıyorlar neredeyse. Sanırım Küçük Asya’da değil de, Avrupa’da olduğumuzu bize hatırlatan yegane şey buydu. Ama kırmızı ışıkta durmuş, kolunu açık camdan dışarı atmış amcanın arabasında, sesini sonuna kadar açtığı teypten yükselen “Zalim” (Levent Yüksel) hemen Avrupa’da olduğumuzu unutturdu bize. 7. Cadde'de amcanın arabasıyla turlayasım geldi.

Bizim kaldığımız otel de bu dar sokakların açıldığı yoğun caddelerden birinin üstündeydi, bir nevi oteller bölgesinde kuruluydu. Biraz Taksim’deki Talimhane bölgesine benzediği söylenebilir, ama sadece biraz, o da iyimser olunursa. Çünkü gerçekte Laleli-Beyazıt hattının kopyasıydı. Zaten otele girer girmez kazıklanmaya çalışıldık yine. Gelmeden parasını ödediğimiz oda için para ödetmeye kalktılar yeniden. Cebimden çıkardığım makbuzun üzerine iki erkek olduğumuzu görüp “one double bed or two single beds?” sorusunu yapıştırdı direk. Homofobik iş arkadaşım “… kodumunun çocuğu!” bıçkınlığında tepkiler verirken, ben şişkoluğuma da vurguyla sırıtarak “one double, one single please” dedim :) Neyse efendim, sonuç itibariyle otelin adı Parnon. Bok gibi otel, sakın gitmeyin. Biz çalıştığımız seyahat acentesine kandık, siz kanmayın. Merkeze yakın diye tuttuk, en azından Google Earth’ten (God bless Google Earth!) öyle görünüyordu. Gerçekten de yakınmış. Ama şehir merkezinin en boktan bölgesiymiş efendim burası: Omonia.

Omonia Meydanı. Sokaktaki Adam, doğru söyle lan, Gima’nın karşısıyla aynı değil mi?

Bu Omonia denilen yer aslında bir meydan; tahmin edileceği üzere adı Omonia Meydanı. Ve fakat çevre muhite de Omonia denegelmiş. Buranın olayı meğer güpegündüz uyuşturucu satan amcalar, duvarın üstüne çökmüş esrar çeken punk gençler, kaldırımın kenarına yığılıp kalmış ve kimsenin dokunmadığı, bizim “acaba ölmüş mü lan?” diye merak edip bakmaya niyetlendiğimiz, bizi görenlerin “kafası güzel, birazdan kendine gelir” diyerek bizi caydırdığı adamlarmış. Gece oradan yürüyerek geçmedik elbette. Meydanın özellikle fotoğrafta görünen bölümü Gima’nın karşısındaki Yapı Kredi’nin orayı andırması sebebiyle bir Kızılay havası verse de (Ankara’yı bilenler için soldan metroya, sağdan Samatya’ya giriş), meydanın tamamı ve sosyoekonomik görünümü daha çok Ulus kokuyor; ama aslında otelimizin bulunduğu Laleli-Beyazıt metaforundan hareketle Aksaray meydanı denilebilir :) Otelin bulunduğu bölgenin belki de tek heyecan verici yanı Omonia Meydanı’nın tam tersi istikametinde, çok yakınımızda Atina Politeknik’in bulunmasıydı. İnsan Kasım '73 direnişini hatırlayınca önünden geçerken bile heyecan duymadan edemiyor. Bir de Avrupa’da, bir Türkiye’de bir de Yunanistan’da kamyonetin arkasında kavun-karpuz satılıyordur herhalde.

Omonia’dan güneye doğru yürümeye kalkınca 500 metre sonra Townhall’un bulunduğıu Kotzia Meydanı’na geliyorsunuz. Şehrin eski yerleşimi olan Plaka’ya ve Plaka’nın merkezi Monastiraki Meydanı’na bu yoldan gidiliyor. Yol üzerinde de siyahi nüfusta giderek bir artış olduğunu gözlemliyorsunuz. Bu siyahi nüfustaki artış Plaka’ya vardığınızda tavan yapıyor. Her yer Nijeryalı, Eritreli, Etiyopyalı işportacılarla doluyor. Resmi rakamlara göre geçen sene kaçak yollarla Türkiye üzerinden Yunanistan’a girip Patra’dan İtalya’ya kaçmaya çalışan 200000 Afrikalı sınırdışı edlmiş (müşterimin yalancısıyım, ona “hadi len” diyin). İşin ilginç yanı bunların hemen hemen hepsi güneş gözlüğü satıyor, o yoksa da cüzdan. İnsan kendini Eminönü’de (yoksa “Eminönü’nde” mi olacak?) hissetmeden edemiyor. Hele hele bit pazarına girince tramvaydan balık ekmek satan amcaların oraya giden alt geçitle, Ankara Maltepe yer altı çarşısı karışımı bir yere ulaştığını sanıyor insan. Tek farkı üstünün açık olması :) Yoksa orada da bol bol asker malzemeleri satılıyor. Hatta dayanamadık, fotoğrafını çektik.

Kotzia Meydanı’nda ikinci nesil hayvansever siyahi yeğen. Hastası olduk

Monastiraki Meydanı ve Plaka gerçekten enfes, capcanlı. Meydanda müzik yapanından mim sanatçısına, dilencisinden işportacısına her şey mevcut. Nefis bir Akropol manzarası var. Biz akşam gidebildiğimiz için yavaş yavaş ışıklandırıyorlardı aynı zamanda, karanlık çöktükçe daha bir güzel göründü. Ya da tüm gününü şehrin dört bir yanında toplantılara yetişmeye çalışmakla harcayan ve de bu yüzden Parthenon’u gezemeyen adamlar olarak Polyanna’cılık oynuyorduk, bilemiyorum. Meydanda yüzünüzü Akropol’e dönünce sağınızda tren garı, solunuzda Osmanlı’dan kalma Tsisdaraki Camii (şimdi Grek Folk Museum) var. Kısa bir dipnot, Atina’da 250000 Müslüman yaşamasına rağmen bir cami ve de Müslüman mezarlığı yok (“ne güzelmiş lan” diyen komünal insanları duyabiliyorum :) ). Ben şahsım adına bu durumdan hazzetmedim. İnancımdan veya inançsızlığımdan dolayı değil, inançlara saygı gösterilmemesinden dolayı. Asıl can sıkıcı olan da Atina’daki –ve hatta Yunanistan’daki- İslâm tarihine ait neredeyse her şeyin bilinçli bir şekilde ortadan kaldırılmış olması. Konudan sapmayalım.

Geceleri Akropol’ün görüntüsü gerçekten muazzam

Plaka tavernaları, kafe-barları, az katlı, eski binaları, Akropol manzarasıyla akıllara zarar. Her memleketten insan mevcut. Saat 9-10 gibi her yer doluyor, yemekler, içkiler gırla gidiyor. Bol bol rakı ve uzo tüketildiğine şahit olduk. Akropol’ün arka tarafındaysa tüm kafeler yeşil-beyaz formalı amcalar tarafından doldurulmuştu, Panathinaikos maçı izleniyordu. Plaka’ya geri döndük tabi ki.

Monastiraki meydanı. 25. saniyede görünen Osmanlı’dan kalma cami, hemen ardından görünen Akropol, sonra da tren istasyonu. Son olarak da video boyunca “gel abla gel” diye bağıran meyve satan amca.

Değinmek lazım canlı müzik konsept olarak yok. Bir yerden sonra sıkılıyor insan. Allah’tan Yunan insanları pek bir cana yakın. Özellikle kızları daha da cana yakın. Üstelik ben çirkin ve şişkoyum, diğer arkadaşım da çirkin ve bücür. Dolayısıyla herhangi bir cinsel niyetle de cana yakın olmaları söz konusu değil yani, bildiğin sıcakkanlılar. Bunun dışında hem erkekleri, hem kızları fena halde bakımlarına düşkünler. Özellikle kızlar sabah 8’de de, gece 4’de de aynı; hepsi deli gibi makyajlı, dekolte olmazsa olmaz, ayaklarda topuklu ayakkabı, ufak ufak takılar… Şaşırtıcıydı. Yani her birinin böyle olması şaşırtıcıydı. Neredeyse hiç kot-tişört insan görmedik. Tüm seksistliğimle belirtmek gerekirse hiç şikayetçi olmadık bu durumdan.

Üstteki videoda sesini duyduğumuz dayı

Gece eğlenmek istiyorsanız Gazi’ye gidin. Adı çok fantastik değil mi? Daha da ilginci Pire’de “Paşalimanı” diye bir yer var-mış. Zira maalesef Pire’ye gidecek vaktimiz olmadı. Gazi denilen yer sadece eğlenceye ayrılmış bir semt gibi. Ortasında bir meydan var, meydandan metro istasyonuna iniliyor. Bu meydanın dört bir tarafında barlar ve kulüpler var. Ama başka hiçbir şey yok. Fiyatlar uygun sayılır. Biz mesela fıçı birayı 3 Euroya içtik. İşin güzel yanı daha yerel bir yer burası. Çok fazla turist bilmiyor. O yüzden öğrenci nüfusu çok fazla. Çok eğlenceli insanlarla tanışabiliyorsunuz. Ve ister istemez muhabbet “Karpuzi”ye, “imambayildi”ye geliyor. Türk kahvesi mi, Yunan kahvesi mi tartışmadan olmaz da, koskoca rakıya bile Girit menşeli dediler ya, işte o zaman tepem attı :)

Gazi denilen yer. Bu fotoğraftan yaklaşık 10 dakika sonra bana arkası dönük olan sarışın abla, onun kafasından gözükmeyen diğer abla ve de kadraja sığmayan başka bir ablayla baklavanın kime ait olduğunu tartışıyorduk. Göbeğimi göstererek Türkler adına tartışmayı kazandım.

Atina için “içinde denize girilen nadir başkentlerden biri” denilir hep. Ben de tüm saflığımla ve cehaletimle, mesela bankacıların öğle yemeğini yedikten sonra “hacı ben bir dalıp geliyorum, EFT’ni sonra hallederiz” dediğini hayal etmiştim (Ki yapabilseler derler. Hayatımda ben bu kadar rahat, bu kadar tembel bir topluluk görmedim. Bir de Türkler var işte… ). Meğer o deniz bildiğin 1 saat uzaktaymış tramvayla. Peki biz denize girebildik mi? Tabii ki hayır. Zira o tramvayın son durağına konuşlanmış bir firmayla toplantımız vardı. Ama 1,5 saat sürdü. Bir de Atina diyorlar oraya anasını satayım. Sonraki 2 görüşmemizi kaçırdık oraya gidip geleceğiz diye. Komple o semtin adı Glyfada’ymış. Atina merkeze (Syntagma Meydanı’nı point of reference alalım) Taksim dersek, Glyfada bildiğin Silivri’dir. Biraz uzak ama, deniz hakkaten güzel.

Syntagma Meydanı’nda otobüs beklerken

Bütün bu koşuşturmacanın arasında Syntagma’ya havaalanına yetişmeye çalışırken gidebildik sadece. Maalesef ponponlu ayakkabı, püsküllü yün içlik ve etek kombinasyonuyla rahmetli babaannemi, kafalarındaki bereyle Jackie Stewart’ı anımsatan askerlerin nöbet değişimine denk gelemedik.

Yine Plaka

2 günün yorgunluğuyla havaalanında Emrah bakışlı bir hale büründüm. Elbette THY’nin savsaklığıyla birleşen Yunan tembelliği işini görüp yine 1 saat rötarlı yatağıma ulaşmama sebep oldular. Siz siz olun, 2 güne 13 görüşme sığdırmaya çalışmayın. Hatta Atina’ya iş için gitmeyin diyeceğim ama şirkete ödettirmek de ayrı bir zevkli oluyor.

Bir üstteki fotoyla aynı saatlerde Venizelos’ta sürünen bir adam

Her şeye rağmen kaosu, kalabalığı, trafiği, düzensizliği ve hatta pisliğiyle bize evimizi özletmeyen bu güzel şehre uğrayın mutlaka. Ama her “İstanbul’dan geliyoruz” dediğinizde insanların nasıl hasret dolu baktığını da gözden kaçırmayın. Arkadaşımın “eziklik” dediği, benimse “sıla özlemi” dediğim bir bakış var ki yüzlerinde, anlatılmaz. Zaten ilginç bir şekilde çoğu gelmiş İstanbul’a. Gelenler anlata anlata bitiremiyor, “yine gideceğim” diyor. Henüz gitmemiş olanlar “gitmeyi çok istiyorum” diyor. Hatta metroda tanıştığımız 19-20 yaşlarında garsonluk yapan bir çocuk “bahşişlerimi biriktirip gideceğim” dedi, ben kendimden geçtim valla. Yaşı 60’ın üstünde olanların bazılarının Türkçe bilmesi, Türk olduğumuzun öğrenildiği yerlerde “Hoş geldiniz” diye karşılanmamız gibi ufak şeyler ortak tarihi anlatıyor adeta. Güzel insanlar vesselam.