Takiye

AKP'ye en çok yöneltilen suçlama budur: "Aslında değişmediler, hep aynılar, maske taktılar sadece, ilk fırsatta..." diye. Haklılık payı olabilir, bilmediğimiz hakkında konuşamayız. Ama tutarsızlık varsa, onu eleştiririz.

Saadet Partisi Numan Kurtulmuş ile görüşmüş Melih Aşık. Köşesinde o parti hakkında şunları yazmış:

Yerli bir partiyiz.. Antiemperyalistiz... Muhafazakâr değil maneviyatçıyız... Kitle partisiyiz... Din istismarı üzerinden siyaset yapmayacağız... Saadet Partisi dinin temsilcisi olamaz... Siyaseti yeniden formatlayacağız şeklinde bir iddiası var. Yakında AKP’ye bir anayasa değişikliği önerisi götürecekler. Dar bölge sistemiyle, barajları indirerek bir seçim yapılmasını ve 250 kişilik bir kurucu meclis oluşturulmasını önerecekler. Yeni anayasayı böyle bir meclisin yapmasını öngörüyorlar...

Benim itirazım şuna: Birincisi, yerlilik ve antiemperyalizm Necmettin Erbakan'ın da söylemiydi, gayet AB karşıtıydılar, hatta bir de "adil düzen" vardı. Söylemsel olarak arada pek de fark yok. İkincisi, eğer bu lafları AKP söyleseydi -ki söyledi- anında "takiyeci" olurdu. Peki Saadet Partisi'nin -ki Refah Partisi'nin tam olarak devamıdır- farkı ne? Kurtulmuş niye bu itimadı hak ediyor da AKP hak etmiyor?

"AKP karşıtlığı" artık "kim olursa olsun yeter ki onlar olmasın" boyutuna mı geldi? Tuncay Özkan'ın Necmettin Erbakan'ın karşısında süklüm püklüm olmasının sebebi de bu değil miydi? Ulusalcı kanat burada kendisiyle feci şekilde çelişmiyor mu? Bu tutum sağlıklı mı?

Bilen varsa anlatsın.